شیطنت

آیا من بچه شیطانی هستم؟ من همیشه از آنهایی بودم که سرم توی کار خودم بود از آن بچه های تخس که نقش مظلوم را بازی می‌کنند و هنوز کسی وسط بازی نزدتشان گریه شان را بالا میبرند که بگویند فلانی اذیتم کرد و بازی را جرزنی تمام میکنند. اینجور بچه ها شیطانند اما یک جور شیطان بالقوه! ازاینها که در بزرگسالی همه بایک تصور به به چه متین چه باوقار باهاش روبه رو میشوند اما در نهایت در یک آن از ثانیه که طرف حواسش به چفت و بست ها نیست با تامل نگاهش میکنند و یکجور کشدار متعجب که اتفاقاً دوستدارند چشمکی هم چاشنی کنند میگویند: تو هم شیطونیااا. بعد خودم هم که تا آن لحظه در پوستین ادب جاخوش کرده بودم و هی نه شما اول بفرمایید استهزا دارم از زبانم نمی افتاده، در لحظه از وادادنم جا میخورم اما دست پیش را گرفته که پس نیفتم و با پس چی فکر کردید ماکه قاق نیستیم طور قضیه را هم می آورم. علت اصلی شیطان بالقوه بودن آدمها از دو مسئله نشات می‌گیرد اول از همه خجالتی بودن است یعنی  طرف دوست دارد شیطنت کند اما نمی تواند و گه گداری که موقعیت را مناسب میبیند چون در دلش شیطنت تلنبار شده بلاخره منفجر میشود. دوم اینکه همیشه نگران قضاوت بقیه است و چون دوست دارد تایید بگیرد خودش را لای لفافه مخفی میکند و سکوت میکند درحالیکه هزارتا جواب و حرکت شایسته را در دلش تمرین میکند. خلاصه اینکه اینقدر جلوی ما معلق بازی راه نیندازید ما خودمان توی دلمان آردهایمان را بیخته و الک آویخته‌ایم، هرچند شما چیزی ندیده باشید.

هفت سال بععععد...